Diwali in Varanasi - India

Hoi!

We zaten er even over te twijfelen, maar het leek ons toch leek om een reisblog bij te houden. Vandaag de eerste blog over onze reis naar India.

We zijn nu vier dagen in India, vanmiddag vertrekken we alweer uit Varanasi, of Benares zoals ze in India zeggen. Verbazing, verwondering, fascinatie en soms afschuw en plaatsvervangende schaamte…het zijn de gevoelens die India bij je oproept. Hoe vaak je hier ook komt en verblijft.

Vanuit Amsterdam zijn we naar Mumbai gevlogen, na een kort nachtje in een guesthouse zijn we de volgende ochtend verder gevlogen naar Varanasi. Relaxte vlucht van twee uurtjes, Bollywood film gekeken en lekkere maar pittig curry-ontbijtje gegeten. Welkom in India!

Aangekomen op Varanasi Airport, bleek onze airport pick-up die we van tevoren hadden geregeld natuurlijk nergens te bekennen. Ik wilde eerst nog bellen naar het hotel, maar mijn telefoon deed het niet meer ‘telefoonnetwerk niet beschikbaar’. Irritante hier is dat als je een seconde stilstaat er meteen tien mannetjes om je heen gaan staan. “Ma’m, Sir, taxi?, taxi?, taxi???” Uiteindelijk hebben we onderhandeld voor een taxi richting ons hotel voor 800 roepies, maar als we 150 extra zouden betalen, dan wilden hij wel de airco voor ons aandoen. Des bekeek de taxi uit het jaar nul eens goed van dichtbij, autobanden zonder profiel en airco bleek een ventilatortje te zijn. Ach, met de ramen open was prima te doen. Was een rit van een uur naar de stad. In onze herinnering vier jaar terug was Varanasi een en al chaotische verkeersdrukte en vuil en viezigheid op straat. Het eerste halfuur reden we langs groene rijstvelden en over een redelijk geasfalteerde weg…“Valt reuze mee!”, zeiden we. Maar met de minuut werd het drukker en drukker. Ik hoorde mezelf zeggen: “Die fietsriksjas hebben ze hier zeker afgeschaft, want ik zie ze niet meer”, en nog  geen minuut later zagen we rechts van ons een stuk of tien mannetjes (mager tot op het bot) op blote voeten alle energie uit hun lichaam trappelen om twee vetgemeste toeristen in hun riksja te vervoeren. Ze waren er dus toch nog.

En toen, midden op de drukste kruising (mogelijk ter wereld) stopte onze taxi. “Can’t drive no more, you must walk”. We kregen mijn koffer en Des’ backpack in onze handen gedrukt, om onze heen raasden riksjas, brommers, scooters, fietsers, auto’s…Gekkenhuis! In de tussentijd had onze chauffeur een mannetje gebeld. Ik hoorde hem in het Hindi tegen hem zeggen om ons op dat punt op te komen halen. De jongen stelde zich voor als Babu, blijkbaar schakelde deze chauffeur hem vaker in om toeristen te begeleiden. Vraag trouwens aan een willekeurige gids hoe hij heet en negen van de tien keer is het Babu. In zijn bijzijn een ietwat kreupel mannetje, blote (smerige) voeten. Hij was onze drager, terwijl Babu de weg leidde. Bleek dat we nog zo’n twee kilometer moesten wandelen door smalle steegjes waarbij we ons langs dikke koeien moesten wurmen en opgevoerde motors moesten ontwijken. Des had nog zo gezegd ‘neem die koffer nou niet mee!!’. Maar, ik ben eigenwijs. Gelukkig hoefden wij er niet mee te sjouwen. Enfin, de locatie van hotel Palace on the Steps was de wandeling door de honden- en koeienpoep meer dan waard. We kregen een kamer met uitzicht op de Ganges-rivier, geweldig! En zochten direct het dakterras op, met eveneens een waanzinnig uitzicht. Vriendelijk hotelpersoneel ook, zodra ze doorkregen dat ik (een beetje) Hindi versta, begonnen ze hele verhalen te vertellen. Niet altijd te volgen, wel leuk natuurlijk. Zo kan ik nog uren doortikken en bijna een roman schrijven, dat doe ik maar niet. 

We kwamen hierheen voor Diwali, het feest van het licht dat de duister verjaagt en de dag waarop Indiërs wereldwijd met verlichte diyas de godin Laksmi (godin van geluk, voorspoed, rijkdom) verwelkomen in hun huis en leven. Het is het nieuwjaarsfeest van de Indiërs. In Nederland vier ik Diwali (bijna) altijd bij mijn ouders en plaatsen we in iedere kamer een diya. Daarna gaan we uitgebreid eten, wel vegetarisch uiteraard want een hindoeïstische feestdag en ook geen alcohol, om diezelfde reden. Deze dag verloopt heel sereen, gewoon rustig en gezellig, geen gekkigheid, geen cadeautjes. Maar het voelt wel als een groot feest. Precies zo, heb ik Diwali hier ook ervaren. Natuurlijk had ik er bepaalde verwachtingen bij. Vriendinnen uit Mumbai, Tina, Pooja en Deepa, zeiden allen dat Diwali gewoonweg spectaculair was met vooral veel ‘firecrackers’. Ik moest en zou het hier meemaken, vonden ze. In mijn gedachten zag ik verlichte straten, versierde koeien, vrouwen met slingers om, dansende mannen op straat en ga zo maar door. Die gedachten gingen hun eigen leven leiden… Tot ik hier kwam en dacht: Hé waar is het feestje? Beetje naïef. Diwali vier je met je familie, in je eigen huis, sommige Indiërs houden thuis een ceremonie om de godin (of meerdere godinnen) te eren: dat heet een puja. In Varanasi worden er gedurende vijf dagen (zolang duurt het feest in India) rituelen uitgevoerd langs de Ganges, waaronder ook de puja. Des en ik hebben deze ceremonie bijgewoond bij de Ganges samen met zo’n 500 (?!) of meer mensen. Drukte van jewelste, maar toch ook mooi om te zien. Daarna hebben we gegeten op het rooftop terrace van restaurant ‘German Bakery’, samen met twee backpackers uit Nieuw-Zeeland (een broer en zus) en Jelmer uit Nederland. Om ons heen werd er vuurwerk afgestoken: vuurpijlen, donderpotten en gillende keukenmeiden, vanalles ging er de lucht in. Mooi om te zien en zo hadden we toch een echt feestgevoel! Subh Diwali! (Happy Diwali)

De volgende ochtend waren we vroeg op, rond 6.00 uur omdat we met een bootje de rivier op wilden om de mooie zonsopkomst te aanschouwen. De verhalen over de Ganges zijn (nog steeds) allemaal waar. De rivier is vies, zo niet goor te noemen. Mannen en vrouwen wassen zich erin, koeien nemen er een bad in, er wordt afval in gedumpt en de restanten van de lijkverbrandingen gaan er ook in...Gelukkig is het stromend water, dus blijft er niet teveel op een plek hangen. Het ochtendritueel aan de Ganges, waaronder het wassen van de kleren, het nemen van een bad, het bidden aan het water, het poetsen van de tanden, is toch erg mooi om te zien vanaf een bootje. 

Na een tochtje van anderhalf uur, meldden we ons om 8.30 bij het ontbijt, geen ontbijt te bekennen. Hoe laat wel? ‘Over een halfuur, didi’. Didi betekent 'zus'. Het dakterras lag bezaaid met blikjes bier (extra super strong beer), stoelen waren omgegooid, tafels lagen op de kant…Hmmm? Alcohol? Gisteravond werd ons nog gevraagd of we op het dak wilden gaan zitten met onze biertjes. Niet omdat het hotelpersoneel het zo erg vond, maar de vijftig leden van de Duits/ Russische Hare Krishna beweging (die het hotel bezetten) zouden dat wellicht niet op prijs stellen. Uit respect gedaan, want wij zijn de beroerdsten niet ;-) En besides, het uitzicht was mooi!

Maar aan de bierblikjes op het terras te zien, had het personeel hier overduidelijk flink gefeest. “Ja. we hebben gisteravond kaartspelletjes gespeeld en gegokt om geld”, vertelde een hotelbediende. “Met Diwali heb je extra geluk, haha”. Wij snapten de logica niet, want als iedereen extra geluk heeft maar het niks uit. Maar goed, de kater bij de mannen was goed aanwezig. Ondertussen dienden de 45 leden van de Duits/ Russische Hare Krishna beweging zich aan. “ Breakfast?” “No, no, you must wait, breakfast 9.30.” Het werd steeds later…Des en ik besloten eerst te gaan wandelen langs de Ganges. Een rustige wandeling is het allesbehalve. Des is twintig keer gevraagd of hij een massage wilde, tien keer of hij een scheerbeurt wilde (had hij inderdaad nodig, maar om dat nou aan die Ganges te laten doen…) en we zijn zo’n twintig keer (zonder te overdrijven) gevraagd of we een boottochtje wilden doen. “Is so romantic!”, "It is best time of the day”, “I offer you good price!”. Af en toe een beetje vermoeiend. Uiteindelijk zaten we om 10 uur aan de black koffie, de pokhora’s en de taaie toast met jam. Geen overdadig ontbijt maar ach wat verwacht je in Varanasi en moet je ook meer willen eten, vraag je je af. De hygiëne is ook niet om over naar huis te schrijven. Het ene moment niest de kok uitgebreid in zijn handen en het volgende moment schuift hij met z’n ongewassen handen mijn rietje in een colaflesjes en serveert hij de groenten die zijn gewassen met Ganges water…It all happens in Varanasi! Ach, niet te lang bij stilstaan en we zijn verder niet ziek. (Nog niet!)

Oh, ook nog grappig. Gistermiddag een wandeling gemaakt door de stad, we kwamen zowat aan de andere kant van Varanasi een ijscoman tegen en die zei in het Hindi en gebrekkig Engels tegen mij ‘You stay in Palace on the Step, I know’. Verder een vriendelijke man en niet opdringerig, maar we vonden het wel raar! Ik heb die hele man nooit gezien namelijk. Bizar. Vandaag alweer ons laatste dag. Om 12 uur vertrekt onze taxi naar het vliegveld en gaan we op naar Mumbai. Daar hebben we een drukke agenda, maar wordt vast leuk!

We houden jullie op de hoogte! Foto’s volgen!

Liefs

As en Des